HartFord - INTERFACE ZERO PBF

Markus Mercier:
Mają czysto. Rzucam jeszcze raz okiem na obóz i wychodzę za bramę.
Za bramą pomagam im nieść Luciena aby jak najszybciej dość do koni.

Markus Mercier:
- Krupp na razie musi sobie dać radę sam. Jak by go pojmali to już by był alarm w obozie. Jak by zginął to było by już jakieś poruszenie. Szczerze powiedziawszy coś mi mi tu śmierdzi.
- Wiecie Panowie jak ryzykowaliśmy żeby pojmać Luciena i jego człowieka. Obaj są nam niezbędni, bo sam Lucien to było by za mało. Teraz wszyscy nie możemy ich zostawić i szukać Kruppa ryzykując pojmanie. Ja w międzyczasie dowiedziałem się, że po straceniu Pana Torresa, Lucien i pozostali noszący mundury wreszcie będą mogli wrócić na zamek El Spinazo del Diablo. Pan Torres musiał w jakiś sposób podpaść samemu Biskupowi Giovanniemu. Nie wiem co robi Krupp, ale jest to bardzo podejrzane.
- Colon jak dobrze znasz Kruppa i czy mu ufasz? Opowiedz co wiesz po drodze do koni.
- ... no chyba, że któryś z Was bardzo chce wrócić i go poszukać, ale bardzo chętnie bym posłuchał opowieści Pana Colona.

(Zbieranie informacji + Wiarygodność)

Ostatnio edytowany przez Raga (2017-02-09 09:56:56)

Ruszyli w noc niosąc ze sobą nieprzytomne ciało Luciena. Colon rozpoczął cicho:
- Krupp da sobie radę. A przynajmniej powinien. Wiedział co robi. Kapitan dał nam jednoznacznie do zrozumienia co robimy idąc pod elfa. Torres uratowął życie zarówno mi jak i Kruppowi więc jeśli narazimy własne by go ratować tylko spłacimy honorowy dług. - Colon mówił pewnie, tonem żołnierza wiedzącego wiele o prawidłach wojny.
Nie starali się być przesadnie ostrożni szli szybko. Minęli linię drzew gdy gdzieś z tyłu dobiegły jakieś niezrozumiałe krzyki. Znaczy ktoś w obozie zorientował się że ktoś był u nich z wizytą i rozpętała się burza.
Wszyscy przyśpieszyli kroku co sił starając się dopaść koni. Wiedzieli, że zamieszanie nie potrwa długo szybko zorientują się że nie ma Luciena i ruszą w pogoń. Przebijające się powoli poranne słońce poganiało ich jeszcze bardziej jakby to ono za nimi goniło. Dopadli koni. Ticcari był już wierzchem przed sobą miał zwisające bezwładnie przerzucone przez koński grzbiet ciało bandyty.
- Szybciej Panowie nie mamy czasu! - krzyknął - Nasza jedyna szansa to dopaść do miasta przed nimi!
- A gdzie później? - zapytał Colon wsiadając na konia.

Nikoła Dymitrow:
- Panie Mercier ty weź drugiego pachołka. Ja z Colonem będziemy robić za straż tylnią w razie czego a wy ze swoją zdobyczą macie się nie zatrzymywać nie ważne co nam się stanie.
Po czym sprawdzam pistolet oraz konia i gotuje się do drogi.
- Ale to było piękne polowanie - mówię cicho i uśmiecham się pod nosem.

Colon tylko skinął głową i doskoczył do swojego konia. Natychmiast wskoczył na siodło i ruszyli przez las. Na początku w miarę ostrożnie później coraz szybciej. Gdy dopadli traktu pognali co sił.

Gdzieś w oddali za sobą słyszeli zbierającą się grupę pościgową. Jednak zebrali się zbyt późno by ich dogonić. Byli pewni swego gdy zbliżyli się do murów miejskich. Konie sapały i były spocone. Słońce świeciło już mocno nad horyzontem. Drogę natychmiast zastąpił im strażnik miejski. Do którego dołączyła niemal natychmiast piątka jego kompanów.

Wszyscy trzymali ręce na broni.

Gwardzista wskazał na przewieszonego przez siodło bandytę ubranego w strój gwardii i zapytał z groźbą w głosie.
- Co to ma znaczyć!

Dymitrow obejrzał się za siebie. Całkiem blisko unosił się tuman kurzu grupy pościgowej.
Mercier z kolei poczuł, jak Lucien zaczyna odzyskiwać przytomność i poruszać się.

Nikoła Dymitrow:
Trzymam rękę na broni i zachowuję spokój. Pan Mercier jest rozgadanym kolesiem niech ich zajmie a ja będę czuwał. Przyglądam się też uważnie strażnikom czy nic nie kombinują. Oraz staram się ocenić jak dużo czasu mamy zanim bandyci przybędą. Trochę głupio by było walczyć na dwa fronty. Oceniam też czy dałoby się strażników staranować i przejechać do miasta ponieważ nie mamy szans na otwartej przestrzeni z nimi wszystkimi.

Markus Mercier:
Łapię za fraki Luciena i zsuwam z konia głową w dół. Ręce ma związane przed sobą więc niech się ratuje.
Następnie wymierzam mu kopniak w żołądek... Nie ma stracić przytomności, to tylko symbol pozycji.
Schylam się i podnoszę go z ziemi i mówię cicho ale tak żeby kompani i Livret słyszeli.
- A dlaczego mamy zginąć? Jak nie będziesz współpracował to tylko Twojego trupa znajdą. Nikt nie wie kim jesteś. Nikt nie wie tutaj czy znasz kogoś ważnego. Wsadzimy się co celi to przyjdą do Ciebie kompani tych gwardzistów co ich zabiłeś i których mundury macie na sobie. Zabawią się.
Mówię do wszystkich ale kieruję słowa do Livreta:
- Poco ich przywieźliśmy?! (Udaję oburzenie) Aresztujcie ich za zabójstwo Waszych kompanów gwardzistów... mają na sobie ich mundury, a ja i Pan Dymitrow jesteśmy naocznymi świadkami tego jak napadli na karczmę podszywając się pod Was! Zakłuli trzy niewinne osoby. To chyba możesz zrobić Panie Livret!
Podchodzę do Livreta i nachylam się do niego o wiele spokojniejszy.
- Nikt nie może wiedzieć kim są Ci ludzie. Im dłużej utrzymamy to w tajemnicy tym większa szansa na to że uda się rzucić więcej podejrzeń na zarzuty tyczące Pana Torresa.
- Panie Livret zamknij proszę tych ludzi w osobnych celach. Rozumiem, że ręce masz związane ale poślę po mojego przyjaciela (więzi mamy słabsze ale tak go tytułuję) Antonio Ramosa. Przesłuchamy obu Panów w towarzystwie prawnika i spiszemy zeznania. To żeby Ci obwiesie byli w osobnych celach jest bardzo istotne.
- Jak tylko Pan Ramos się pojawi to proponuję zaczynać.

W miarę możliwości sam idę po Ramosa. Wytłumaczę mu zaistniałą sytuację z naciskiem, że czas gra tutaj duża rolę.

Ostatnio edytowany przez Raga (2017-02-14 09:21:45)