HartFord - INTERFACE ZERO PBF

Markus Mercier:
- Na Jedynego Anno! Co Ty tutaj sama robisz o tej porze! Wejdź proszę!
Otwieram szerzej drzwi i przepuszczam ją w progu. Zabieram tez jej płaszcz i podaję... Marii?!
- Gdzie jest Wilkins? Otwieranie drzwi gościom to nie Twoje zadanie.
Wypowiadam to z lekką krytyką, ale pozbawioną złości i nie skierowaną do Marii.
Czekam na jej odpowiedź, następnie gestem ręki zapraszam Annę i prowadzę do gabinetu.
- Usiądź.
Wskazuję fotel, a sam siadam za biurkiem i opieram łokcie o blat. Z zainteresowaniem opieram brodę na dłoniach.
- Co Cię do mnie sprowadza?

Ostatnio edytowany przez Raga (2017-02-23 10:04:14)

Colon oparł się o mur karczmy i się zamyślił. To nie jest zły pomysł. W końcu ile mamy do stracenia. Krupp się nie pojawił obawiamy się najgorszego. Ale wiedział na co się porywa idąc z nami. Ruszajmy nie ma czasu do stracenia.

Dominante nie zasypia. Mimo zmroku na ulicach panował jeszcze gwar. Ludzie kończy załatwiać sprawy, których w ciągu dnia nie udało się załatwić. Na ulicę wytaczały się powozy, które w ciągu dnia utknęły by na zatłoczonych arteriach. Mimo to Colon prowadził bocznymi uliczkami i bardzo szybko dotarli pod gmach garnizonu gwardzistów. Dymitorw chwiał się nieco w siodle i nie był tak bardzo pewny siebie mimo to znał swoje możliwości i wiedział, że nie przekroczył jeszcze granicy za którą staczał się i przestawał nadawać do czegokolwiek.

Colon zeskoczył z siodła i podszedł do jednego z gwardzistów, którzy stali przy bramie. Dymitrow zaczął się zastanawiać skąd taka odmiana i szczególna czujność.

Chwilę później colon podszedł do siedzącego w siodle Dymitrowa i szeptem powiedział.

Spowiednik gdzieś utknął i jeszcze nie dotarł. Łapiemy go teraz czy poczekamy aż skończy z Lucienem?

***

Anna nie podała Mercierowi płaszcza dalej nim mocno otulona weszła do środka. Maria zrugana przez Merciera spuściła wzrok i powiedziała.
- Wilkins wyszedł prosiłbym go zastąpiła, ma wrócić za godzinę. Nie chciał Panu przeszkadzać.
Lecz gdy Mercier gestem ręki zaprosił Anne do gabinetu. Maria oboje zlustrowała wzrokiem, który wyrażał absolutny brak aprobaty na to by mężczyzna w wieku merciera o jego reputacji gościł przychodzące po nocach młódki.

Nie bez przyczyny Mercier zamknął drzwi gabinetu. Usiadł za biurkiem. Anna mimo jego prośby stała dalej przed nim. Powoli sięgnęła i ściągnęła z głowy kaptur. Burza blond loków rozlała się po czerni płaszcza. W jej oczach coś się czaiło. Mercier widział, że dziewczyna walczy sama z sobą. Zacisnęła pięści i zaczęła.
- To wszystko to wierutne kłamstwo mojego ojca! - Wypaliła tak szybko, że słowa zlały się niemal w jeden wyraz. - Nie jestem Anną… Jestem jej bliźniaczą siostrą Ivone... Anna nie wróciła… Ja czuję.. Ja czuję, że jej coś grozi, a raczej nie czuje… - widząc zmieszanie na twarzy Merciera, spróbowała wyjaśnić -  Od zawsze łączyła nas szczególna więź. Potrafimy wyczuć, że coś grozi tej drugiej. Ale odkąd Anna zniknęła nie czuje nic… - widząc, że dalej nie tłumaczy wyraźnie szybko dodała - to znaczy, zawsze gdzieś tam czułam jej obecność… Teraz to zgasło.. Boje się.. Bardzo się boję... - dodała drżącym głosem - Tylko Pan zdaje się, że może Pomóc… Ojciec opowiadał o Panu straszne rzeczy, o tym co robił Pan z rozkazu Hrabiego Moreau. Ale ja tam nie widziałem potwora, jakim ojciec chciał pana odmalować, ja tam widziałam odważnego pewnego siebie silnego człowieka, który gotowy był zrealizować każde zadanie. Ja wiem, że jeśli Pan będzie chciał odnaleźć Anne to ją Pan znajdzie.. Choćby na końcu świata… Błagam! Ja wiem, że niemam majątku ojca, ani wpływów. Ale gotowa jestem oddać wszystko co mam by uratować Anne. - Mówiąc to sięgnęła do zapięcia płaszcza, rozpięła go i zaczęła powoli z siebie zsuwać. Ukazując piękną linię szyi opadająca w delikatne ramiona. Coraz więcej jej bladej skóry ujawniało się w świetle lampy stojącej na stole. W oczach dziewczyny widać było siłę i pewność siebie. Choć zaciśnięte usta i drżące dłonie zsuwające z jej nagiego ciała płaszcz zdradzały, że nie przychodzi jej to łatwo.

=========================
Dymitrow test wytrzymałości na spożyty alkohol (-2 z racji wady i do tej pory wypitego alkoholu) 5 - udało ci się opanować na tyle, że nie dostajesz szczególnych minusów. (pamiętaj o minusie do wiarygodności)

Nikoła Dymitrow:
- Jedźmy teraz.
Potem dodaje przyciszonym głosem.
- Jeżeli Lucien nie zobaczy u siebie nikogo do rana może zmięknie... a jak nie to może czegoś się dowiemy od przyjezdnych. - uśmiecham się wrednie.
- Tak czy tak musimy namieszać gdyż jeśli nic nie zrobimy to czuję, że możemy stracić jakąkolwiek szansę wpłynięcia na sytuacje.
- Masz jakiś zaufanych kompanów w pobliżu czy robimy to sami ? Ponieważ wątpię abyśmy mieli dość czasu aby Merciera w to wciągnąć. Poza tym jak by coś nie wyszło lepiej nie szargać jego reputacji.
- Chodźmy stąd.
Jeśli odejdziemy i będę pewny, że jesteśmy sami podaje mu piersiówkę.
- Golnij sobie i umocz trochę ubrania... zawsze to inaczej będzie wyglądało jakby pijacy szukali zwady. Wątpię czy zdoła nam to dupy ocalić ale nie powinno zaszkodzić.
- A teraz czas na polowanie - uśmiecham się szczęśliwie.

Markus Mercier:
- Panienko Ivone. Jest to sprawa w której można się bardzo narazić bardzo wpływowym osobom. Dodatkowo idąc na ewentualny ratunek Twojej siostrze miał bym to robić w tajemnicy prze Twoim ojcem. Ba, w tajemnicy przed kimkolwiek. Szacując bilans zysków i strat Twoja oferta nie jest zachęcająca.
- Nie zrozum mnie źle. Nie odmawiam Ci pomocy i jeśli będę mógł się czegoś dowiedzieć przy okazji to na pewno to uczynię. Niestety jednak nie masz nic takiego czego bym pragnął...
W zamyśleniu robię pauzę.
- Chociaż... jednak masz coś takiego.
- Mam propozycję. Pomogę Ci, ale pod jednym warunkiem. Jeśli dostarczę Twoją siostrę do domu żywą - nie gwarantuję jej zdrowia gdyż nie wiem w jakim stanie się obecnie znajduję - to Chcę abyś od wtedy zawsze wykonywała moje polecenia bez słowa sprzeciwu.
- Dzisiaj udowodniłaś swoją determinację i pokazałaś, że nadajesz się do trochę bardziej awanturniczego życia.
- Nie martw się. Nie mam zamiaru ograniczać Twojej swobody ani narażać Twojego imienia bardziej niż swojego. Wręcz mogę zapewnić, że będę wdzięczny za Twoje usługi.
- Zdradzę Ci jeszcze, że mój człowiek Ticcari jest mi oddany na bardzo podobnej zasadzie.
- Możesz potraktować to jako pewien rodzaju pakt, z tą różnicą, że nie jestem diabłem.
- Co Ty na to? Zastanów się dobrze gdyż świetnie rozumiem iż los może płatać figle, ale nienawidzę gdy ktoś z premedytacją łamie dane mi słowo.

Zastraszanie + wiarygodność + jej determinacja
(wybieram zastraszanie gdyż ma czuć lekki strach i respekt, poza tym nie mam zamiaru jej manipulować tylko ją zdominować, aczkolwiek biorąc pod uwagę jej zachowanie to może ją to kręcić)

Ostatnio edytowany przez Raga (2017-02-27 13:47:08)

Colon z Dymitrowem skryli się w cieniu zaułka. Zamarli w oczekiwaniu. Sztylety ukryli w płaszczach by nawet słaby odblask ich nie zdradził. Czekali bez ruchu. Widzieli już teraz jedźców dokładnie. Strażnicy byli wściekli. Zaś spowiednik miał niezdrowy kolor skóry i habit ubabrany wymiocinami widać było, że nie jest z nim dobrze. Grupa minęła ich zaułek wtedy Dymitrow skinął głową. Obaj wyskoczyli w tym samym momencie. Dymitrow dopadł bliższego strażnika. Podskoczył złapał strażnika za plecy pociągnął ku sobie i pchnał. Sztylet zagłębił się w pierś nieszczęśnika po samą rękojeść.
Colon dobiegł do drugiego i skoczył. Jednak Sztylet zsunął się kalecząc tamtego w rękę. Zaskoczony strażnik nie zdążył zareagować a colon dźgnął ponownie. Strażnik zsunął się z konia trzymając się za krwawiący brzuch.
Dymitrow nie czekał na kompana w dwóch susach dopadł spowiednika, który nie orientując co się dzieje odjechał już troszkę do przodu. Złapał go za habit i potężnym szarpnięciem zdarł z konia. Spowiednik runął z łoskotem o bruk.
Dymitrow podniósł spowiednika a Colon w tym czasie odegnał konie i wciągnał zabitych do zaułka.
Akcja była błyskawiczna. Nikt ich zapewne nie widział. A jeśli nawet to nie podniósł alarmu. Spowiednik zwijał się na brudnym bruku zaułka wymiotując co rusz i niemrawo złorzecząc. Coś na temat jakiś grzybów.
- Musiał się czymś solidnie struć. Oby dożył do rana. - Stwierdził Colon próbując postawić go na nogi.

***

Propozycja Merciera wywołała na pięknej twarzy Ivone strach. Niemal przerażenie. Jednak trwało to tylko chwilę. Zaledwie moment. Gdy na jej twarzy zagościła ponura determinacja. Mercier uzmysłowił sobie, że ta kobieta ma w sobie olbrzymią siłę i niezwykły potencjał. Zacisnęła wargi i zmarszczyła brwi wpatrując się w opanowane oblicze Merciera. Po chwili rozluźniła się i powiedziała.
- Nawet z deviria podpisałam bym pakt by odzyskać Annę. Ma Pan we mnie sojusznika. Jeśli tylko odzyska Pan moją siostrę będę Panu dozgonnie wdzięczna. A już teraz służę wszelką pomocą! - dodała już bardzo opanowanym głosem, wyciszywszy większość targających nią uczuć. W jej oczach płonęła jakaś dziwna przyciągająca niczym magnes iskra. Ta kobieta była niebezpieczna, potrafiła ująć Merciera z każdej strony.

====================

Skradanie: (+2 za okoliczności)
Colon 6  - sporny 3
Dymitrow 9 sporny 1

Atak na zaskoczonych strażników. (+4 trafienie +4 obrażenia)
Colon 7 trafienie bez podbicia za 8 obrażenia 8  (przeciwnik w szoku)

Dymitrow 9 trafienie z podbiciem obrażenia 19 rana - eliminacja

Inicjatywa
colon 5 trefl,
dymitrow  7 pik
strażnik 4 trefl
spowiednik walet pik

Spowiednik test spostrzegawczości (-4 ) -1 - nic nie zauważył
Dymitrow doskakuje do spowiednika i próbuje go złapać (+4 do akcji bo się nie spodziewa) 7 przeciwnik ściągniety z konia. dostaje k6 obrazeń od upadku - 4 - jest w szoku.
Colon ponawia atak 5 trafia zadaje 8 obrażeń kolejny szok = rana - eliminacja.

Mercier podał wino Ivone, ta z wyuczonym skinieniem dygnęła. Na pytanie dotyczące listu po namyśle odpowiedziała:
- Ojciec list trzyma w biurku. Czyta go kilka razy dziennie. Chciałam go przeczytać ale mi surowo zabronił. Zamknął klucz w biurku. Ale skoro jest to istotne. Poradzę sobie z tym - W jej głosie słychać było pełną determinację.
- Co do Guzmana - kontynuowała - To sama nie wiem. Też wydawałby się idealnie pasuje, ale on nie wydawał się zainteresowany moją siostrą na poważnie.  Anna opowiadała, że był dla niej owszem bardzo miły… Ale nic poza to. Nigdy żadnych czułości albo prób pozbycia się przyzwoitki. Spacer, obiad, przy którym wymienili tylko parę uprzejmości... I tyle... - Przerwała na moment by zwilżyć usta winem. - Anna próbowała go nawet prowokować. Jednak nie robiło to na nim szczególnego wrażenia. Anna go szczerze za to nie lubiła.  Choć to chyba zbyt łagodne określenie. Gdyby nie Ojciec, który się upierał już dawno by się to skończyło. Powtarzał jej. - kontynuowała głosem nieudolnie naśladującym Mendozę - Jak on niechce to może byś ty spróbowała chcieć! - wyszło to kiepsko. Sama zganiła się w myślach za swoją głupotę i kontynuowała już normalnym tonem -  Choć ojciec zdawał się ulegać wpływom Anny i pewno by się prędzej czy później złamał.  O rodzinie Torres słyszałam, podobnie jak o Giovanim. Ojciec boi się Giovaniego i stara się go unikać jak ognia. Pani Torres zasiada w radzie miejskiej, niewiele poza tym wiem.

Ivona dopiła wino i oddała kieliszek.
- Jakoś znajdę metodę by się z Panem skontaktować. Umówmy się wstępnie, że jutro postaram się przybyć o tej samej porze. Z listem, bądź z jego treścią. O ile Pańscy ludzie są może godni zaufania, to służba w moim domu jest oddana ojcu. Najważniejsze, że ktoś się tym zajmie. Już teraz z góry dziękuję. - To powiedziawszy skłoniła się i ruszyła w kierunku drzwi.
Ticcari pojawił się niemal natychmiast. Zupełnie jakby czekał na sygnał, że będzie potrzebny. Skinął tylko oszczędnie poprawił kapelusz tak, że zasłaniał jeszcze bardziej jego oczy i wyszedł w noc prowadząc dziewczynę.

***

Minęło może 10 minut. Mercier dotarł spowrotem do swojego gabinetu. Nalał sobie do kieliszka jeszcze troszkę wina. Już miał siąść do przerwanej lektury. Gdy do drzwi rozległo się kolejne głośne pukanie. Mercier ruszył w tamtą stronę. Miał złe przeczucie.

Przy drzwiach stała już Maria uchyliła je by sprawdzić kogo deviria przygnali o tak późnej porze. Gdy nagle drzwi zostały pchnięte z całej siły. Tak, że służąca z trudem utrzymałą się na na nogach. Do środka wtargnęła trójka mężczyzn. Dwóch okrwawionych potarganych i śmierdzących alkoholem. Trzeci w habicie mnicha targany spazmami. Maria krzyknęła z odrazą. Mercier odrazu poznał  całą trójkę Colona, Dymitrowa i Hugo de Larte z Espinazo del Diablo, jednego z zaufanych Biskupa Giovaniego.