HartFord - INTERFACE ZERO PBF

Markus Mercier:
Nachylam się do Milady i dzielę się z nią swoimi obawami.
- Livert wygląda jak by już usłyszał wyrok.
- Prawnika Torresa jeszcze nie widać - ciekawe kto go będzie bronił.
- Gdy rozmawiałem z nim w celi sprawiał wrażenie dobrego humoru i raczej pogodzonego z losem.
- Fakt, że wyparł się rodziny, jednak pozwala myśleć, że Hrabina Elizabeth go nie wspomoże.
- Ze swojej strony zrobiliśmy aż nadto aby dać całej gwardii możliwości do odwrócenia tej sytuacji.
- Jeśli tego nie wykorzystają to znaczy, że nie byli warci naszego wysiłku.
- Jeśli jednak uda im się z tego z tego wykaraskać to można było by na nich spojrzeć jak na zaradnego sojusznika.
- Co Ty na ten temat myślisz, Milady?

Milady się uśmiechnęła i powiedziała.
- Ja tam pewna nie jestem czy rodzina go porzuci. To w końcu krew z krwi del Torres. Nie ważne czy sam porzucił ród czy nie. Plama na honorze całego rodu by została. Choć akurat ciotka pewno go nie wesprze. Ponoć kilk razy się oto mocno pokłucili. A znając ją duma wygra przed honorem. Mnie swoją drogą bardziej zastanawia dlaczego ty się w to w ogóle wepchnąłeś. To do ciebie niepodobne pchać ręce między młot a kowadło.

Colon tylko wzruszył ramionami.
- My już więcej nie zrobimy. Ja mimo całego szacunku jaki mam dla Torresa nie będę się pchał przed oblicze tej śmietanki. Jedno niewłaściwe słowo i możesz sobie zrobić wroga na całe życie… A znając biskupa będzie to krótkie życie…

Na sali panował ruch i gwar Tłum mocno zgęstniał. Ława sędziowska uzgodniła jakieś sobie tylko znane szczegóły i przez salę rozszedł się donośny odgłos uderzającego młotka a zaraz po nim tubalny głęboki głos przewodniczącego.

- PROSZĘ O CISZĘ!! - na niewiele się to zdało. Bo emocje zdawały się udzielać tłumowi, który zawzięcie perorował. Dpiero gdy sędzie powtórnie przywołał zebranych do porządku i zagroził użyciem straży miejskiej tłum powoli zaczął się uspokajać. CHoć w tle dalej buczały cicho prowadzone rozmowy.

- WPROWADZIĆ OSKARŻONEGO ! - Rozkazał przewodniczący. Drzwi sali otwarły się i do sali wprowadzono Torresa. Był skuty kajdanami. Prowadziło go dwóch strażników, przepychając się przez tłum. Ludzie reagowali bardzo różnie jedni go poklepywali dla dodania otuchy ale znalazło się również paru którzy rzucali przeciwko niemu obelgi i szyderstwa. Dor Hagger ponownie musiał uspokajać tłum. Widać było, że sytuacja zaczyna go pomału denerwować. Rzadko kiedy proces gromadził tak liczną widownię. A zapanować nad takim motłochem jest ciężko.

W tym czasie doprowadzono oskarżonego za barierki i postawiono po środku przed mównicą.

- Jakubie Torres. Zostałeś oskarżony o liczne rozboje, kradzieże, napady i morderstwa, a także o podżeganie do obalenia cesarza. Wszystko to przeczy przysiędze jaką składałeś wstępując do służby w Gwardii i łącznie stanowi o zdradzie stanu. Czy przyznajesz się do winy? - W miarę jak sędzia przedstawiał akt oskarżenia na sali rósł harmider. - SPOKOJ! - warknął der Hagger bijąc młotem w ławę.

Gdy hałasy umilkły a ludzie się uspokoili Torres się odezwał.
- Gdyby choć jedno z oszczerstw, które tutaj padło było prawdą. Bez wahania oddałbym się pod wasz osąd czcigodna rado. - mówiąc to Torres dwornie się ukłonił - Ale są to brednie i czcze pogróżki. - Na slai ponownie wybuchła wrzawa.

Milady pochyliła się w stronę Merciera i powidziała cicho.
- Ale farsa… potrwa to do wieczora w tym tempie.

Dor Hagger tłuk młotkiem dłuższą chwilę próbując uspokoić towarzystwo. Zniecierpliwiony odwrócił się do siedzącego obok skryby. Coś mu powiedział do ucha. Skryba wstał. Na sali dalej panował jarmarczny gwar. Jednak umilkł gdy do sali truchtem wszedł oddział  straży miejskiej. Dor Hagger oświadczył.
- Jeśli jeszcze raz obrady zostaną przerwane. Winni zostaną oskarżeni o zakłócanie porządku publicznego i obrazę rady sędziowskiej. A ja osobiście dopilnuję by zostali należycie ukarani. - Gdy jego głos wybrzmiał na sali zapanowała głęboka cisza. Niczym w Rodiańskiej katedrze. Trwała ona zdumiewająco długą chwilę. Ukontentowany Doryjczyk kontynuował.
- Proszę odnotować, oskarżony nie przyznaje się do winy. Proszę wskacać swojego obrońcę.
- Nie mam żadnego obrońcy - odpowiedział Torres.
- W takim razie zgodnie z tradycją. Pytam czy ktoś z zgromadzonych chce wstawić się i bronić oskarżonego. Na sali dalej panowała głęboka cisza. Jakby zgłoszenie się w charakterze obrońcy miało kwalifikować się pod obrazę majestatu. Mecier rzucił okiem w kierunku swojego znajomego prawnika. Jednak zginął gdzieś w napierającym tłumie.
- JA BĘDĘ GO BRONIŁ! - Rozległ się donośny głos. Wszyscy zwrócili spojrzenie w tamtą stronę. Kapitan Livert stał wyprostowany jak żołnierz na apelu. - Jest moim podkomendnym i mogę zaświadczyć, że nie dokonał zarzucanych tu czynów.
- Przewodniczący zlustrował go spojrzeniem spod ściągniętych brwi. Wśród zgromadzonych zapanowało poruszenie. Chyba nikt się nie spodziewał czegoś takiego. Wzrok Merciera spoczął na biskupie. Chytry uśmieszek na jego sępiej twarzy zdradził jednak, że przynajmniej jedna osoba spodziewała się tego.
- W takim razie proszę stanąć koło oskarżonego. - zaomunikował przewodniczący.

Livert przepchnął się za barierkę i stanął koło Torresa. Ten mu szeptem próbował coś perswadować. Ale Kapitan położył mu rękę na ramieniu i szepnął jedno krótkie zdanie, które najwyraźniej wystarczyło.

Obaj przeszli w kierunku konta przeznaczonego dla oskarżonych. Sędzia zaś powiedział.
- Proszę o wprowadzenie karczmarza Aldaro!

Przez tłum przepchał się w towarzystwie strażnika starszawy mężczyzna, z rzadkimi, długimi siwymi włosami odziany w połataną koszulę i wytarte spodnie. W dłoniach miął nieustannie czapkę. Był zgarbiony i rzucał na prawo i lewo ukradkowe spojrzenia. Mercier i Dymitrow natychmiast go poznali. Doprowadzono go do mównicy. Przewodniczący zaś zgodnie z tradycją gestem dał prawo głosu swoim towarzyszom z rady sędziowskiej. Od stołu wstał biskup Giovani i zapytał.

- Drogi gospodarzu. Opowiedz nam jak zostałeś brutalnie napadnięty a twoi goście zostali zamordowani.

Karmarz ukłoni się nisko. I zaczął dukać opowiadając bardzo chaotycznie. Jak to zamaskowani bandyci wpadli i zaczęli strzelać i zarzynać wszystkich i że jeden się przedstawił, że jest Jakubem Torresem.

- Dziękuję gospodarzu - rzekł Biskup nie kryjąc uśmiechu. Spojrzał w kierunku oskarżonego i powiedział - Macie coś do dodania. Livert  postąpił od razu krok do przodu spojrzał groźnie na karczmarza i zapytał.

- Czy widziałeś twarz bandyty, który podał się za mojego człowieka. Zastanów się dobrze. - ton Liverta był zimny i pewny jak osoby przyzwyczajonej do wydawania rozkazów.

- Nie - wydukał karczmarz - był zamaskowany.

- A czy pamiętasz jego głos. Czy brzmiał identycznie jak głos mojego człowieka. - Ton głosu Liverta stał się jeszcze bardziej nie znoszący sprzeciwu.

- Nie… nie wiem - pochylił głowę. - to działo się za szybko.

- Kapitanie! - wybuchnął nagle Biskup - proszę nie zastraszać świadka!

Coś zawisło w powietrzu. Spojżenie obu się skrzyżowało. Oboje natychmiast zwrócili wzrok w stronę przewodniczącego. Którego twarz przyjmowała z minuty na minutę coraz poważniejszy wyraz.

- Kapitanie, proszę by Pan nie używał zawoalowanych gróźb wobec świadków. - Słysząc to Kapitan skłonił się nisko wobec przewodniczącego odwrócił się i ruszył w kierunku Torresa dodając bardziej do siebie.

- Cóż straszyć mogą więc tylko jedni. - Na sali momentalnie rozległ się ponownie gwar, a przewodniczacy zaczął bez opamiętania tłuc młotkiem. Uciszając zgromadzonych.

- Kapitanie ostrzegam. Pana też może zostać skazany, za obrazę rady sędziowskiej. Na mojej sali nikt nie będzie nikogo zastraszał! - Przeniósł znaczące spojrzenie w kierunku Givanniego, który dalej stał. Ten widząc, że ostatnia uwaga była skierowana do niego. Usiadł posyłając gniewne spojrzenie w kierunku przewodniczącego i tym razem to Livert się chytro uśmiechnął.

Zarówno Dymitrow jak i Mercier nie spodziewali się takiego zachowania u Liverta. Kapitan jest człowiekiem pełnym sprzeczności.

- Czy ktoś ma jeszcze pytania do świadka? - Nikt się nie zgłosił. Przewodniczący zakomunikował więc o wprowadzenie kolejnego świadka. Był nim ubrany na modę cynazyjską szlachcic. Jego błękitny strój mocno kontrastował z czernią panującą na sali. Był to stosunkowo młody człowiek z zmyślnie podkręconym wąsem. Barwnie opowiedział jak to jego powóz został napadnięty przez bandytów. W przeciwieństwie do karczmarza nie miał wątpliwości, że to właśnie z Torresem miał do czynienia.

Jako następny świadek została wezwana… Lady de Leyenn. Mercier nerwowo poruszył się na krześle podobnie Dymitrow poczuł rosnące napięcie.

Drzwi sali się otworzyły i straż wprowadziła do środka. Odzianą w długą czarną suknię. Kobieta szła z dumnie uniesioną twarzą. Była na swój sposób urodziwa. Ostre rysy, duże, ciemne, inteligentne oczy. Fale ciemnych loków opadające na plecy. Na szyi miała zawiniętą aksamitkę ozdobioną dużym złotym wisiorem.



Dymitrow patrzył w tą dumnie uniesioną twarz… Gdzieś ją widział… ale nie mógł sobie przypomnieć.

Tymczasem Lady de Leyenn szła razem ze strażnikami w kierunku mównicy. Gdy przechodziła przez wąskie przejście w barierce. Spostrzegł ją Torres. W jednym momencie rzucił się w jej kierunku wrzeszcząc w niebogłosy

- TYYYYYYYYYYYYYY!  - W ostatniej chwili złapał go Kapitan, niemal powalając na ziemię, przycisnął go do ściany w kącie. W oczach Torresa błyszczało szaleństwo.

Kobieta zaszczyciła go tylko niewiele znaczącym spojrzeniem. Bardziej przepełnionym kpiną aniżeli czymkolwiek innym i spojrzała w stronę Biskupa.

Wtedy dopiero w umyśle Dymitrowa pojawił się obraz… Urywek… Obozowisko… Namiot Luciena… Naga kobieta… i cios rekojeścią… TA KOBIETA… Na pewno! Ale jej twarz…. ona była zmasakrowana… A u niej niema śladu... Na Jedynego... jakim cudem!

Nikoła Dymitrow:
Stoję osłupiały i mówię szeptem do Colona...
- To ją trzepnełem w obozie Luciena jestem tego pewien... ale jak ona może nie mieć śladu...
Później już się nie odzywam tylko przypatruję uważnie sytuacji całkiem zmieszany.

Markus Mercier:
Odwracam Twarz do Milady i uśmiecham się półgębkiem.
- A to moja droga Milady były dwie wisienki na torcie do których to, nie chwaląc się, moja skromna osoba ręki przyłożyła.
Mercier jest tutaj bardzo ciekawy jak Milady zareaguje na obrót sprawy związanej z jego działaniem.
- Torres i Livert jak dzieci są. Zbyt porządne to to jest i nie do wszystkiego się nada, ale myślę, że ze względu na swój honor użyteczni będą, bo zrozumieją, że mają ogromny dług wdzięczności.
- Teraz moja droga możemy skupić się na innym problemie... A mianowicie na Annie Menodza. A czas nas tutaj trochę goni.
- Mogę na Ciebie liczyć?

Ostatnio edytowany przez Raga (2017-04-05 09:15:40)

Sędzia uspokajał po raz niewiadomo który już zebranych.
Milady uśmiechnęła się do Merciera i skinęła mu głową w wyrazie szczerych gratulacji, po czym dodała szeptem
- Należy  ci się spora przysługa za dzisiejsze przedstawienie. Postaram się dowiedzieć wszystkiego co jest w mojej mocy. Ale brakuje paru puzzli by rozwiązać tą układankę. Z tego co Mamy niewiele więcej da się wyciągnąć.

Colon uśmiechnięty od ucha do ucha przytaknął Colonowi.

Sędziemu wreszcie udało się opanować zebranych.
-  Wydaje mi się drogi biskupie, że rzeczywiście ostatni świadek zakończył tok postępowania. Przejdźmy do podsumowania. Czy ktoś z ławy sędziowskiej ma coś do dodania. - odpowiedziała cisza - Czy oskarżony ma coś do dodania - Livert pokręcił przecząco głową, Torres wpatrywał się bacznie w uśmiechniętego Kruppa. - W takim razie pytam, czy szanowni członkowie rady podtrzymują oskarżenie wobec Jakuba Torresa? - Mercier siedział blisko i widział wyraźnie, jak Lugavoy wymienił spojrzenie z Biskupem. Widać było, że Giovani się waha. W końcu zrezygnowany opuścił i pokręcił przecząco głową. Lugavoy przełamał więc przedłużającą się ciszę.
- Niewinny. - rzekł cichym niepewnym głosem. Przewodniczący przeniósł wzrok na Giovaniego
- Niewinny. - powiedział wbrew sobie Biskup.
- Niewinny! - dodał już pełnym przekonania głosem skryba
- W takim razie - rozpoczął przewodniczący - wobec Jedynego, wobec prawa i woli cesarza ogłaszam Jakuba Torresa Nie winnym zarzucanych mu czynów. Rozprawę niniejszym zamykam - mówiąc to uderzył młotkiem w stół. Lecz ostatnie słowa utonęły we wrzawie jaka się rozpętała.

Dopiero po kwadransie udało się im wszystkim opuścić ratusz. Mercier odprowadził Milady do czekającego na nią powozu. Sam ujął wodzę swojego konia, które podał mu wierny Ticcari.

Dymitrow, Colon, Livert, Torres i Krupp z żoną. Wyszli razem przed budynek. Torresa otaczał cały czas wianuszek ludzi, którzy klepali go po ramieniu i gratulowali. Na twarzy Liverta widać było radość pomieszaną z dużym zmęczeniem. Wiele musiał ten proces kosztować starego kapitana. Torres był strasznie rozbity i niewiele do niego docierało. Mniej więcej w tym samym czasie z budynku ratusza wyszedł Biskup Giovanni w otoczeniu wianuszka swoich ludzi. Spiorunował gniewnym spojrzeniem  ludzi zgromadzonych wokół Torresa. Zupełnie jakby dał do zrozumienia, że wszyscy co do jednego pożałują
Zniknał jednak bez słowa w powozie i odjechał.

- Chodźmy pod Ściętego Elfa. Trzeba to uczcić!. Na Kruppa czeka syn. A na nas dobre piwo! A niech mnie ja stawiam! - Zadeklarował się Colon chyba najbardziej radosny ze wszystkich zgromadzonych. Livert pokręcił głową.
- Ja wracam do koszar. Trzeba przygotować się na kontruderzenie Biskupa. - Powiedział poważnym tonem - ale wypijcie moje zdrowie! - dodał mrugając porozumiewawczo do swoich podkomendnych. - Macie wolne dzisiaj. Ale od jutra w komplecie na służbie, musimy omówić parę spraw.

Wszyscy rozeszli się….

===============================
Koniec sceny
Koniec aktu I

Dostajecie za całość po 3PD

Możecie deklarować jeszcze od czego chcecie zacząć następna scenę.

Markus Mercier:
Pora pojechać do domu i porządnie się wyspać.

Następnie wybieram się z wizytą do kwartery Gwardii na spotkanie z Livertem.
Liczę iż Torres również tam będzie.
- Panie Livert. Gratuluję Panu udanej rozprawy. Szczególnie podobały mi się zeznania dwóch ostatnich świadków. Proszę nie zapominać o swoich przyjaciołach. Szczególnie tych, którzy do końca działają i się nie poddają.
Mówię to w bardzo znaczący sposób, a po wymianie grzeczności kontynuuję temat.
- Mam jedną sprawę w której mógł by mi Pan pomóc gdyż trochę niewygodne dla mnie jest robienie tego osobiście, a jest to związane z Pana dziedziną.
- Czy mógłby Pan skontaktować się z Gwardią w stolicy Santii i zapytać o Luciena Picard?
- Jest podobno niezła nagroda za jego głowę.
- Wszelkie informacje na jego temat były by bardzo cenne w obecnej sytuacji.
- Tak, tak... to ta sama osoba o której Pan myśli.

Po spotkaniu z Livertem planuje kolejne spotkanie. Tym razem z Sebastianem de Minock.
Proszę o informowanie mnie na bieżąco o poczynaniach Luciena.
Czy wrócił do zamku i jak wyglądają jego relacje z Biskupem.
Niech trzyma rękę na pulsie.

Przejazdem wstępuje do Angela Romero i opowiadam mu o przebiegu rozprawy.
Niech wie do czego się przyczynił.

Następnie czekam na wiadomość od Ivone Mendoza.
Po otrzymaniu informacji co było w liście, będę się starał przekazać je Milady del Hielo.

Zostawiam wiadomość Wilkinsowi pod swoją nieobecność, że z osobami jakie będą chciały się ze mną widzieć odwiedzę po powrocie.
W przypadku Dymitrowa pójdę pod Ściętego Elfa i podzielę się z nim informacjami - u Nodara można całkiem dobrze zjeść i wypić.
Sprawę Ivone na razie trzymam w tajemnicy.