HartFord - INTERFACE ZERO PBF

Nikoła Dymitrow:
Zastanawia się nad słowami kapitana ze ściągniętą twarzą.
- Kapitanie wygląda pan na porządnego człowieka - mówi widząc jego zmartwienie.
Po czym cicho dodaje będąc sam na sam z kapitanem w pokoju.
- Kiedy pan myśli, że go stracą ? Ile mamy czasu ?
- Oraz czy można go wyciągnąć z aresztu ? Pomogę w każdy sposób jaki będę mógł ale nie chce widzieć trupa Torresa.... a komuś może bardzo zależeć aby do tego doprowadzić.

Markus Mercier:
- Nie rozumiem tu czegoś. Skoro Panna porwana była. Ktoś na niej raptu dokonał to dlaczego ojciec ją niewdzięcznicą mianuje? Niebawem będę znowu gościem u swojego przyjaciela. Zrozum Ojcze.
Coś mu ciąży gdyż rozmawiać ze mną szczerze nie chce, a ja z drugiej strony zaufać jego osądowi nie mogę gdyż nie sprawia wrażenia zrównoważonego.
- Rzuć ojcze trochę więcej światła na tą sytuacją gdyż zaczynam mieć wątpliwości co do mojej przyjaźni względem Mendozy, a jednocześnie siły mi trzeba i WIEDZY by móc mu pomóc w ciężkich chwilach jak na wiernego sługę Jedynego przystało.

(przekonywanie + wiarygodność  + argumentacja)

*** Mercier ***
- Przyjacielu - kontynuował Romero - żebym ja takiemu doświadczonemu człowiekowi tłumaczył. Rapt, raptowi nie równy. Sam wiesz, że często same pannice uciekają z kochankami. Wiedzione miłosnym uniesieniem… - zaakcentował to w sposób przesadny, podkreślając brak sensu i głupotę takich działań - Najczęściej gdy rodzice nie akceptują gołodupca. Biorą potajemny ślub i wracają z bachorkiem, stawiając swoich przed faktem dokonanym. Niewiele znam takich historii, które się dobrze skończyły… Może dziewczyna zmądrzała. Kto go tam wie. Mendoza mógł mieć tysiąc powodów. Ja bym się nie pchał tam, gdzie mnie nie chcą. Ciesz się tym, że zaginiony skarb przyjaciela się odnalazł i nie szukaj dziury w całym.

*** Dymitrow ***

- Nic mi nikt nie zgłaszał o żadnym porwaniu. Takimi sprawami na ogół się straż miejska zajmuje. Choć stwierdzenie zajmuje jest nieco wygórowanym pojęciem.  W każdym bądź razie więcej tutaj nie wymyślimy. Niech każdy z nas weźmie się za swoją robotę jeśli chcemy Torresa zobaczyć jeszcze żywego. - Mówiąc to  komendant wstał i podał rękę na pożegnanie.

Markus Mercier:
- Dziękuję Ojcze za poradę. Wiesz dobrze, że ja dzieci a w szczególności córek nie mam więc niektóre aspekty są dla mnie obce. Może to i dobrze że Jedyny mnie oszczędził przed takim "szczęściem". Zaiste jesteś dobrym kapłanem gdyż potrafisz pokazać człowiekowi rzeczy jakie leżą przed jego oczyma, których on dostrzec nie umie.
- Z Jedynym. Widzimy się zatem jak zwykle w czwartek.
Uśmiecham się zza kratek. Czekam chwilę w razie jakiejś odpowiedzi, wstaję i odchodzę.
Kieruję się z powrotem do Ściętego Elfa na spotkanie z Dymitrowem.