HartFord - INTERFACE ZERO PBF

Mercier przebrał się szybko i wyruszył w drogę. Śpiesząc się na umówione spotkanie. Z trudem przepchał się przez zatłoczone miasto docierając do umówionego miejsca spotkania. Budynek gospody jak wszystkie w tej części Dominante był wysoki, wymurowany z białego kamienia z okiennicami pomalowanymi na niebiesko. Pięknie zdobiony płaskorzeźbami z motywami kwiatowymi. Zgodnie z ostatnio panującą modą rzeźby pociągnięto kolorową emalią. Ticcariemu nie podobała się ta pstrokacizna czemu nie raz dał już upust. Nad drzwiami wisiał duży szyld przedstawiający złoty kielich pełen wina oraz misę pełną jadla. Malarz spisał się doskonale. Bo szyld bardziej przypominał piękny realistyczny obraz aniżeli jedynie prosty znak. Gospoda niedaleko ratusza była miejscem szykownym i drogim. Toteż nie było tam gwaru typowego dla tego podobnych miejsc.
Mercier wszedł do środka ściągając z głowy kapelusz. Zapachy jakie się w środku rozchodziły natychmiast obudziły jego apetyt. Tak więc dopiero po chwili dostrzegł piękną kobietę siedzącą za stołem z kielichem w dłoni, która się mu przyglądała z wielkim zainteresowaniem.
Mercier skierował swoje kroki ku Milady.

Milady del Hielo - właścicielka Błękitnej Laguny. Zapewne przekroczyła już 40 rok życia. Jednak nie było po niej praktycznie widać upływającego czasu. Była najmłodszą właścicielką domu uciech w Dominante, Wbrew pozorom doszła do tego niemal sama dzięki swojemu sprytowi i kontaktom jakie szybko sobie wyrobiła. Hrabia Moreau szybko dostrzegł jej potencjał i przyśpieszył całość. Milady stała się jednym z najlepszych informatorów hrabiego. Mercier był pod głębokim wrażeniem jej umiejętności gromadzenia informacji oraz oczywiście jej niezwykłej urody. Gdy zabrakło hrabiego biskup przejął sieć informatorów, jednak Milady szybko trafiła w jego niełaski za sprawą swoich przekonań. Otóż Milady wierzy w równouprawnienie, do tego stopnia, że Mercier kiedyś doszedł do wniosku, że Milady żyje w przeświadczeniu, że słabsza płeć jest w rzeczywistości silniejszą. No a Giovanni należy do ortodoksyjnej grupy uważającej, że zgodnie z dość luźno interpretowanymi słowami proroka, każdy powinien działać zgodnie ze swoimi uzdolnieniami i powołaniem. Tak więc kobiety powinny nie wtrącać się do wojny, interesów i polityki, a zajmować się domem i dziećmi. Tymczasem Milady uważała wręcz odwrotnie. Gdyby nie możliwości i wpływy jakimi dysponowała Milady wylądowałaby na stosie. Nie dziw więc, że szybko nawiązała nić porozumienia z Mercierem.



- Witaj Markusie - powiedziała ze skromnym uśmiechem i zamrugała długimi rzęsami.

Miała delikatną twarz z dużymi jasnozielonymi oczami. Nie uśmiechała się często. Lecz może dlatego jej uśmiech był tak obezwładniający. Blond włosy miała  długie ułożone w modną fryzurę. Siedziała sama przy małym stole zastawionym misą z owocami i karafką z rubinowym cynzyjskim winem. Wskazała ręką puste krzesło, które wydawało się na niego czekać. Mercier usiadł i rozejrzał się dookoła. Przy pojedynczych stołach siedzieli bardzo dobrze ubrani szlachcice raczyli się jadłem i napitkiem w spokoju prowadząc poważne konwersacje. Gospoda ta była całkowitym przeciwieństwem ściętego elfa. Gdzie niemal zawsze panuje gwar i tłok przy wspólnych ławach.

- Dawno się nie widzieliśmy drogi przyjacielu - zaczęła, lustrując całą jego postać przeciągłym spojrzeniem. - Zmieniłeś się.... Posiwiałeś i przybrałeś na wadze - stwierdziła kwaśno

Ona się nie zmieniła, wręcz Mercier gotów był przyznać, że wyładniała.

----
Dymitrow

Dymitrow z Colonem dotarli do siedziby Gwardii. Rana w boku doskwierała. Cała koszula przesiąkła krwią. Chwilami gdy koń stąpnął mocniej rana szarpała strasznym bólem. Dymitrow z trudem zsiadł z konia. Był blady i wyczerpany. Siadł na ławie przed budynkiem i stwierdził, że musi odpocząć. Colon zniknął w środku razem z kobietą i dzieckiem. Po chwili wyszedł w towarzystwie jednego z gwardzistów i powiedział.
- Nikoła. Chodź, trzeba opatrzyć tą ranę. Pensar - wskazał na towarzysza - zna się na leczeniu ran.
Dymitrow pokrzepił się resztką ze swojej manierki na pokrzepienie. Starał się mocno znieczulić przez całą drogą do strażnicy. Jednak manierka, którą miał przy sobie zawierała zbyt skromną ilość trunku by osiągnąć zadowalający Dymitrowa efekt.
Pensar zaprowadził ich do dużego pomieszczenia na parterze. Kazał się Agaryjczykowi rozebrać. Poczym popatrzył krytycznie na ranę i powiedział.
- Głęboka rana. Ale nie zabrudzona. Tylko parę włosków z koszuli przykleiło się do rany.  - Pensar mówił badzo cicho i trzeba było się wsłuchiwać, żeby go zrozumieć. - połóż się na stole. - dokończył, gdy się przyjrzał ranie dokładnie - trzeba będzie to zszyć.
Dymitrow westchnął ciężko. Znał ten ból, ale nigdy ochoczo nie dawał się kłuć igłą. Położył się jednak na stole i wycierpiał cały zabieg.
Był jeszcze bardziej obolały niż przed zabiegiem. Pensar owinął go w koło czystym bandażem i powiedział swoim cichym głosem.
- Będzie dobrze o ile nie będzie pościgów, strzelanin i szermierki z 2 tygodnie, albo pewniej z 3. Rana jest bardzo głęboka i straciłeś Panie sporo krwi.
============================


Lecznie (-1 za ranę) 3 - nie udało się. Rana będzie musiała się zrosnąć tradycyjnie.
Cały czas pozostaje -1 do testów.