HartFord - INTERFACE ZERO PBF

Markus Mercier:
Zwracam się do kompanów.
- Pozwólcie że zacznę sam. Zobaczymy co ten człowiek nam powie.
Biorę sobie krzesło spod ściany, siadam przed więźniem. Zaczynam spokojnie. Wręcz jak przyjaciel dający dobrą radę.
- Posłuchaj przyjacielu, bo masz chyba jedyną okazję żeby poprawić swoją sytuację.
- Jesteśmy (tu pokazuję na naszą czwórkę) wszyscy przyjaciółmi Pana Torresa, który ma zostać stracony za kilka dni.
- Zakładam, że wiesz jakie ma zarzuty.
- Dodatkowo powiem Ci, że Lucien będący w sąsiedniej celi ma pewne znajomości i jestem przekonany, że dzięki nim wyjdzie na wolność, a Ty tutaj zostaniesz i na Ciebie spadnie cała wina.
- Tylko dzięki temu co wiesz na temat powiązań między Panem Torresem a Lucienem możesz się ratować.
- Nie mam osobiście nic do Ciebie. Możesz mi wierzyć, że jeśli będziesz współpracował i w zależności od tego jak bardzo będziesz pomocny to się odwdzięczę.
- Zważ na to, że pojmałem Cię tylko z tego powodu, że podsłuchałem co mówiłeś w obozie przy ognisku o Panu Torresie i Lucienie. Chciał bym żebyś to wszystko powtórzył.
- Zastanów się czy chcesz być potraktowany jak zwykły niegroźny bandyta czy jak winny wszystkiego co spotka Pana Torresa w oczach jego przyjaciół, którzy będą mieć wolny dostęp do Twojej celi?
- Pamiętaj. Nikomu na Tobie nie będzie zależeć... Tylko Ty sam możesz się ratować tym co powiesz.
- Nie obiecuję Ci wolności, bo nie leży to w moim zakresie, ale zrobię co mogę żeby porozmawiać w Twoim imieniu z tymi co mają na to wpływ.

Przekonywanie + wiarygodność + argumenty

Ostatnio edytowany przez Raga (2017-02-15 09:56:35)

Nikoła Dymitrow:
- Jeśli powiesz nam kim są twoi kompani to znajdę ich i się nimi odpowiednio zajmę.
Po chwili dodaję w kwestii wyjaśnienia.
- Wiesz ja lubię polować, a polowanie na takie szumowiny sprawia mi najwięcej przyjemności.
- Tak czy tak tobie na pewno mniejsza ilość twoich kompanów nie zaszkodzi oraz może tylko pozytywnie wpłynąć na twoje zdrowie. Nie będę Ci obiecywał, że wpłynę na twój wyrok lub robię to z dobroci serca.
Sięgam po piersióweczkę i powoli odkręcam ją cały czas mówiąc.
- Ja po prostu mam z nimi pewne rachunki do wyrównania. Jako, że oczernili przyjaciela członka agaryjskiego zwiadu nie ujdą z tego tak łatwo.
Po czym pociągam łyk gorzałki z piersióweczki.

Przesłuchiwany przesunął wzrok na Dymitrowa i warknął.
- Szczerze to wolałbym, żeby to moi kompanii zajęli się Tobą. Jesteś Agaryjskim psem daleko od domu… Sam sobie nie zapewnisz bezpieczeństwa a co dopiero mi… Równaj sobie swoje rachunki gdzie chcesz i z kim chcesz ale odemnie WARA!
Natychmiast w słowo wszedł mu Mercier ponownie spokojnym tonem. Gdy skończył twarz przesłuchiwanego mieszała się jak mętna woda. Raz widać było żal, raz gniew, po chwili rezygnację, a za sekundę jego oczy znowu błyszały jakimś niepokojącym blaskiem. Zacisnął skute dłonie w twarde pięści… Niemal gotowy by zerwać się do walki. Livert też zmienił nieco pozycję. Ale nagle jak za dotykiem jedynego cała figura bandyty zastygła i zwiotczała. Nabrał dużo powietrza i zaczął:
- W sumie i tak już przegrałem. - Zamilkł na dłuższą chwilę jakby szukając początku swojej historii - Nazywam się Hugon Estrell jestem żołnierzem z El Espinazo Del Diablo. Z nowo uformowanego oddziału - Mercier zadumał się słysząc to. Znał większość starych diabłów, jak nazywali przybocznych hrabiego. Słyszał, że Giovanni robił nowy nabór, ale nie miał z nimi jeszcze styczności. - Odesłano nas by zdyskredytować Gwardie Dominante. Czemu.. Nie wiem i w sumie mnie to nie interesowało. Pomysł wycierania sobie gęby nieszczęsnym torresem padł od Luciena. Naszego sierżanta. A u niego skąd się wziął… tego nie wiem. Ale chłopaki mówi, że to ta jego lafirynda mu to podsunęła. Zresztą ona dziwna była. Niby ubierała się jak zwykła ciura obozowa. Ale chodziła z głową zadartą do góry jakby samą królową była. Nic więcej nie wiem. Reszty mogę się domyślać, ale pewno wy również. - Westchnął ponownie i schował głowę w skute dłonie. - Wiecie wszystko co ja wiem. Wyspowiadałem się wam jak przed jedynym. Dajcie mi już spokój.  - Wymamrotał.

Twarze wszystkich zebranych w małym pomieszczeniu stężały. Bandyci przestali być bandytami. A oskarżenie Biskupa oto, że wysłał swoich żołnierzy na gwałty i rabunek bez twardych dowodów może być trudne.

==============================
Dymitrow zastraszanie (okoliczności +2 +1 za opis) 8 Sporny do 11 (-1 sukces)

Mercier przekonywanie  (+ 3 wiarygodność + 2 za warunki sprzyjające +1 za opis ) 11 sporny do 2 (3 sukcesy)

Łącznie po 3 turach 4 sukcesy

Nikoła Dymitrow:
- Jeśli podejrzewasz jakaś dziewkę to nie ukryje się za łatwo twarzyczkę może mieć nieco poharataną... - opisuje co zrobiłem dziewce którą spotkałem przy Lucienie. Jej wygląd to, że była bardzo ładna ale ciuchy miała pospolite oraz obrażenia jakie jej zadałem.
- Może to jakaś panienka z którą Torres kiedyś był... a teraz podsunęła komuś cel swojej zemsty. - mówię spokojnie.
- Nie widzę innego powodu dla którego jakaś dziewczyna mogłaby go obrać za cel, oraz zadawać się z jakimś gościem i to jeszcze w obozie jak jakaś panienka lekkich obyczajów. To musi być coś osobistego.

Markus Mercier:
Na odchodne kieruję słowa w stronę Livreta.
- Panie Livret! Nie zachowuj się Pan jak nafochana baba! Zasłaniasz się Pan honorem czy tylko egoistyczną dumą? Pomyślałeś Panie Livret, że jak nic nie zrobisz to możesz w taki czy inny sposób przestać być kapitanem gwardii? A co z Pana ludźmi? Co jak Pana następcą będzie jakiś skurwysyn? Zostawisz Pan swoich ludzi na pastę losu? Pana honor jest dla Pana ważniejszy niż Ci ludzie? Przemyśl to sobie Panie Livret, każdy popełnia błędy.

Nie planuję go obrazić więc raczej przekonywanie + wiarygodność + argumentacja

Nie czekam, czy od razu zareaguje.
- Panie Colon, w takim razie proszę prowadzić do celi Luciena.

Markus Mercier:
- Ale na jednej nodze Dymitrow. Potem chętnie bym się wybrał na rozmowę z Panem Torresem, a to przecież Twój przyjaciel.

Livert nawet się nie obrócił. Udawał, że nic nie słyszy, alebo rzeczywiście nie usłyszał pogrążony w własnych pesymistycznych myślach.

Dymitrow opuścił koszary i szybko ruszył w kierunku karczmy. W tym czasie Colon zdał posterunek innemu gwardziście i razem z Ramosem i Mercierem udali się w kierunku oddalonej nieco celi Luciena.

Cela była niemal identyczna. Małe pomieszczenie z gołymi ścianami, ławą i niewielkim lufcikiem, przez które wpadało szczątkowe światło. Lucien stał pod oknem z niemal naprężonymi do końca łańcuchami i wpatrywał się w niebo.

Był półnagi,brudny rozczochrany i posiniaczony. Ale mimo wszystko widać było w nim twardego szlachcica. Pełnego dumy i wiary w samego siebie. Mimo rozpaczliwej pozycji nie stracił hardości charakteru godnej Kordyjczyka.

Gdy tylko weszli do celi Lucien spokojnie obrócił się w ich stronę i powiedział.

- By Panom ułatwić zadanie, a sobie oszczędzić nieprzyjemności przyjmijmy od razu, że pójdę z wami na pełną współpracę. Powiedzcie, tylko kogo mam obwinić i do czego się przyznać. - Na jego twarzy zagościł szczery uśmiech.

***

Dymitrow dotarł do karczmy. Na tyłach w stajni zostawił konia i wszedł do środka. Zapachy z kuchni odrazu obudziły w nim wilczy apetyt. Zmęczenie też dawało o sobie znać. Gdy opadł na ławę. Nodar dosiadł się w momencie i podsunął mu pod nos miskę z kaszą.
- Mów co się tam działo. Bo w mieście aż huczy. Ponoć jakiś więźniów żeście sprowadzili. Jakieś zamieszanie przy bramach było. Jakaś awantura wisi w powietrzu.  Mów szybko co się działo.