HartFord - INTERFACE ZERO PBF

Markus Mercier:
- Co proponujesz Dymitrow?
- Rozdzielamy się i ustalamy miejsce spotkania?
- Tak na pewno szybciej załatwimy obie sprawy.
- W każdym razie jak byś potrzebował pomocy to możesz na mnie liczyć.

Markus Mercier:
- W takim razie widzimy się pod Ściętym Elfem.
Wykonuję przyjacielski pożegnalny gest ręką i kieruję się do domu Mendozy.
Na miejscu oddaję konia służącemu i kieruję się do wejścia do budynku.
Jeśli służba nie zareaguje i nie wyjdzie mi na spotkanie w drzwiach to wchodzę i zaraz za drzwiami rozpinam i ściągam płaszcz, ściągam również rękawiczki, odchrząkuję i czekam na służbę.
- Porucznik Markus Mercier do Pana Mendozy. Nie byłem umówiony, ale może mnie oczekiwać.
Rozglądam się po domu nie wychodząc poza przedpokój.

Ostatnio edytowany przez Raga (2017-01-20 08:21:47)

Markus Mercier:
Przyjmuję kieliszek z winem i podchodzę do wskazanego fotela a następnie rozsiadam się w nim wygodnie.
Smakuję łyk wina i delektuję się nim w ciszy po czym odzywam się:
- Panie Mendoza. Ja w sprawie Twojej córki. Słyszałem o tym nieszczęściu.
Mówię bez większego przejęcia. Staram się aby moje słowa były rzeczowe.
- Niewielu zostało porządnych ludzi jak my, więc wypadało by sobie pomagać w potrzebie.
Wstaje i zaczynam się przechadzać po pokoju.
- Z tego co się dowiedziałem to stała się ona celem raptu jakiegoś.
Podchodzę do biurka Mendozy i zerkam niepostrzeżenie na porozrzucane papiery - ciekawe czego dotyczą?
Następnie z powrotem patrzę Mendozie w twarz:
- Jak mogę Ci pomóc przyjacielu.

Zwroty jakich używam nie mają na celu przerysowywać naszych relacji, a jedynie być zwrotami grzecznościowymi między życzliwymi sobie osobami o tym samym statusie.
(Etykieta + wiarygodność)

Ostatnio edytowany przez Raga (2017-01-20 14:48:42)

*** Mercier ***

Mercier rzucił szybkim okiem na papiery. W większości były to weksle dłużnicze, sumy wypisane były tak koślawo, że ich nie odczytał, ale cyfr w rzędzie było sporo. Było tam też parę zaczętych listów. Na swoim biurku Mendoza zgromadził na pewno malutki majątek.

Ależ dziękuję szanowny Panie… Znaczy drogi przyjacielu - poprawił się upił łyk wina, nieco za duży i  się zakrztusił po chwili opanował się i dodał - znaczy Pańska pomoc choć nieoceniona jest już zbędna. Córka wróciła. Cała i zdrowa - dodał jeszcze bardziej pośpiesznie. - Ale jestem wielce rad z pośpiechu i zainteresowania problemem. Konstancjo!! - zawołał - Przyprowadź tu moją córkę! - niemal od razu boczne drzwi się uchyliły a do pomieszczenia weszła prawdziwa piękność.



Długie blond włosy opadające falami na zgrabne odsłonięte ramiona. Duże, bystre oczy, malutki ale zadziorny nosek. Wyglądała jeszcze piękniej niż miniatura, w którą Mercier tak intensywnie się wpatrywał. Poruszała się z gracją i pewnością siebie. Uprzejmie dygnęła.

- Moja córka Anna - przedstawił Mendoza.

Dziewczyna skinęła posłusznie głową, ale ściągnęła gniewnie brwi. Ta odrobina buntu i arogancji tylko dodała jej uroku...


*** Dymitrow ***

Dymitrow z Torresem usiedli w niewielkim pomieszczeniu niedaleko koszarowej kuchni. Torres wyciągnął skądś butelczynę i dwa kubki. Po dwóch szybkich kolejkach zaczęli spokojnie rozmawiać. Gdy Dymitrow spytał o zaginionych gwardzistów Torres nieco posmutniał.
- Niestety. Masz rację. Zaginęła grupa sierżanta Castle. Mieli unieszkodliwić grupę banitów i zaginęli. Dwie grupy już ich szukały. Nawet pojawiło się podejrzenie o dezercję. Ale jeśli jest tak jak mówisz. Musi się o tym dowiedzieć kapitan Bequist. Wypili jeszcze po jednym i dopiero wtedy Torres wstał i powiedział.
- Słuchaj Ja ci wierzę. Ale ja niewiele sam mogę zrobić to co powiedziałeś mi musisz przestawić Livertowi. Jeśli go przekonamy pewno jeszcze dzisiaj ruszymy.

Dymitrow ruszył za Torresem. Schodami wspięli się na piętro i po krótkim spacerze dostali się przed biuro kapitana. Torres bez zastanowienia otworzył drzwi i wszedł do środka. Dymitrowa to również zaskakiwało z jaką bezpośredniością gwardziści odnosili się do swojego kapitana. Mimo to wszedł za Torresem.

Gabinet był duży, ale kiepsko oświetlony niewielkimi oknami. Za dużym biurkiem zawalonym mapami siedział Livert Bequist.



Był to średniego wzrostu mężczyzna. Już starszy, po tym jak się nosił widać było doświadczonego żołnierza. Obok niego stało jego dwóch adiutantów. Na widok nie do końca proszonych gości. Podniósł sie i powiedział.

- Torres. Akurat miałem cię wezwać. - zaczął kapitan.

Torres zatrzymał sie parę kroków przed biurkiem i zaczął.

- Panie Kapitanie. To Nikoła Dymitrow, słyszał Pan o nim. Odnalazł  grupę sierżanta Castle… - Kapitan przerwał Torresowi podniesieniem ręki.

- Wybacz Torres, ale zostałem zmuszony... - Bequist nabrał powietrza, szykując się do wypowiedzenia czegoś co z trudem miało mu przejść przez gardło. - Jackobie Torres jesteś aresztowany w imieniu Cesarza za rozboje, gwałty i kradzieże, oraz za oczernianie dobrego imienia Gwardii Dominante! Do czasu procesu zostaniesz osadzony w miejskim więzieniu… - Adiutanci kapitana ruszyli w kierunku Torresa -  Oddaj broń Jackobie, nie pogarszaj swojej sytuacji….

-----------------

Mercier test spostrzegawczości 10

Markus Mercier:
Wpatruję się w zachwycie (trochę przesadnym - etykieta) w córkę Mendozy i odstawiam kielich.
Idę w kierunku Anny po drodze kierując słowa na zmianę do niej i Mendozy.
- Anioł! Słowo daję Mendoza. Wiedziałem, że masz piękne córki, ale nie spodziewałem się, że aż tak!
Podchodzę do niej i wyciągam do niej dłoń. Nietaktem było by gdyby nie podała mi swojej.
Kieruję ją przodem w kierunku fotela. Idę pół kroku za nią, prawą dłonią trzymam za jej prawą dłoń, a lewą za plecami pod łokieć. Prowadzę krokiem jakiegoś dworskiego tańca. Zaraz przed fotelem wykonuję nią obrót.
- Jaka gracja! Człowiek od razu czuje się z 10 lat młodszy. Oj gdybym nie miał swoich lat to pewnie z łatwością mogła byś Pani mi w głowie pomieszać.
Uśmiecham się szczerze. Następnie sadzam ją na fotelu.
Staram się, by moje zachowanie okazywało uwielbienie względem tej młodej panny i nie było w żaden sposób odebrane jako afront.
Ustawiam się tak żeby oboje mnie mieli w swoim polu widzenia. Podnoszę kielich i biorę łyk.
- Powiedz mi drogi przyjacielu i Ty piękna Pani cóż to się stało? Rozumiem że Panienka cała i zdrowa do domu wróciła, ale szczerze jestem ciekaw jakież były ku temu okoliczności.
- Wybacz przyjacielu, ale innego pomysłu nie mam aby jeszcze chwile przedłużyć chwilę obcowania z tą pięknością.
Uśmiecham się sympatycznie jednocześnie robiąc przepraszająca minę w stronę Anny.

Ostatnio edytowany przez Raga (2017-01-23 09:30:25)

Nikoła Dymitrow:
- Kapitanie to odbyło się wczoraj... - streszcza mu historie spotkania rabusiów, walki z nimi oraz odkrycia zniszczonych przez kule mundurów na nich.
- Po tym wszystkim wyruszyłem na ich poszukiwania i trop prowadzi do ruin... jest ich tam sporo więc przydała by mi się pomoc Pana i gwardii Dominante.
- Jestem gotów służyć panu. Trzeba oczyścić imię pana Torresa, który jest zacnym człowiekiem i nie zasługuje na takie traktowanie.
- Chcę też Pana słowo kapitanie, że do czasu rozwiązania tej sprawy Torresowi się nic nie stanie. Ktoś chce się pozbyć dobrego człowieka i szanowanego gwardzisty oczerniając go. Możliwe, że Torres jest albo był blisko odkrycia jakiegoś spisek... czemuż by inaczej ktoś robił sobie tyle trudu żeby go zdyskredytować zamiast po prostu zabić ?
Obserwuję bacznie kapitana i czekam na jego reakcję, dłoń mam blisko lewaka ale nie na tyle żeby wzbudzić podejrzenia.

*** Mercier ***

Konstancja odłączyła się od Anny, która odprowadzała Merciera czujnym wzrokiem i podała wychodzącemu płaszcz. Szeptem potwierdziła, że przekaże słowa Panience.

Mercier znalazł się na ulicy i ruszył w kierunku Kościoła pod wezwaniem Gniewu Pańskiego.

Świątynia ta wielkością dorównywała katedrom w innych częściach Kordu. Górowała strzelistymi wieżami nad sąsiadującymi budynkami. Przewyższała je przepychem rzeźb i zdobień. Cały fronton kościoła przedstawiał scenę upadku rodian. Przez olbrzymie wrota mogłaby przejechać para jeźdźców obok siebie nawet nie schylając głów.  Wnętrze również przytłaczało przestrzeniom, kunsztem architektonicznym i artystycznym. Główny ołtarz w całości inkrustowany złotem i drogimi kamieniami. Przedstawiał św. Doriana, który dwuręcznym mieczem przygwoździł do ziemi potężnego deviria. Mistrzostwo rzeźbiarza było niezaprzeczalne. Uchwycił każdą cząstkę gniewu promieniującego od Świętego. Jego nieludzką wręcz siłę i potęgę wiary w Jedynego. Mercier zatrzymał się zauroczony grą kolorowych refleksów rzucanych przez olbrzymie witraże. Dopiero pochwili uklęknął i zmówił krótką modlitwę. Po czym zagłębił się między ławy w kierunku konfesjonału. Gdzie, jak zapewniał kościelny, spotkany na schodach, miał obecnie znajdować się Romero.

Mercier znalazł go bez trudu. W cieniu bogato zdobionego konfesjonału siedział Romero. Na kolanach miał rozłożony brewiarz. Jednak szczelnie zamknięte powieki całkowicie uniemożliwiły czytanie. Gdy Mercier podszedł jeszcze parę kroków cichy szmer oddechu okazał się odgłosem nie tyle szeptanej modlitwy co prędzej cichego chrapania.

*** Dymitrow ***

Livret w zamyśleniu zaczął bawić się swoją krótką bródką. Brwi ściągnął mocno rozważając słowa zwiadowcy.
- Teraz wszystko zaczyna się klarować. - powiedział ciężko wzdychając. - Niestety Lantess związał mi ręce. Chroniłem gwardię jak tylko potrafiłem, ale ktoś mocno wpływa na Gubernatora. Dziwi mnie, że dał wiarę tym oberwańcom, którzy oskarżyli Torresa. Jednak ten ktoś ma duży wpływ na Gubernatora tak silny, że cała Gwardia została ujęta w złym świetle. Boję się, że jakiekolwiek działania, które teraz podejmiemy zostaną obrócone przeciwko nam, zostało mi to dość dosadnie przekazane. Jako gwardia nie jesteśmy w stanie podjąć teraz skutecznych działań, automatycznie zostaniemy oskarżeni o fałszowanie zeznań by uratować towarzysza broni. Takie działania w najlepszym wypadku nie pomogą Torresowi w najgorszym pogrążą do reszty Gwardię.

Zapadła krępująca cisza. Po chwili Kapitan kontynuował.

-  Pewno nie uda nam się pomóc Torresowi…. Oby jego ofiara pomogła uratować samą gwardię. - Livert oparł łokcie na biurku i schował w dłoniach twarz… Po chwili wyprostował się, a chwilowa słabości natychmiast zniknęła, pozostawiając siłę i pewność siebie.

- Dymitrow! Słuchaj! Jesteś, tak jak my, przyjacielem Torresa i wiem, że sprawy tak nie zostawisz. Torres jest bardzo dobrym żołnierzem. Żaden z nas nie chce go zostawić. My jednak mamy związane ręce. Ciebie z kolei nie obejmują rozkazy Lantessa, ty możesz coś zmienić w tej sytuacji. Postaram się znaleźć ci paru ludzi do pomocy i przekażę przez nich co uda mi się ustalić. Jestem także do twojej dyspozycji we wszystkim co było by ci potrzebne. Najlepiej jednak nie kontaktujemy się osobiście. Niestety otwarty szturm oddziału gwardii na umocnioną siedzibę bandytów nie wchodzi w rachubę, ale liczę że wymyślisz coś innego.